Space world 2
ons zonnestelsel
ons zonnestelsel bevat mecuryus,venus,aarde,mars,jupiter,saturnes,uranus,neptunes ,pluto en sedna
mercurius
eerste planeet van ons zonnestelsel.
Mercurius is de dichtst bij de zon staande en tevens kleinste planeet in ons zonnestelsel. De planeet is genoemd naar de Romeinse godMercurius vanwege de snelle draai om de zon. Net als de Aarde is het een terrestrische planeet met een vast oppervlak dat veel overeenkomsten vertoont met dat van de maan. Opmerkelijk is dat deze kleine planeet een vrij sterk magnetisch veld vertoont. Mercurius heeft geen manen.
BaanVan alle planeten in ons zonnestelsel beschrijft Mercurius de baan met de grootste excentriciteit (e=0,21). De afstand tot de zon schommelt zo tussen 46 en 70 miljoen kilometer. De verhouding in duur tussen jaar en dag bedraagt als gevolg van spin-baanresonantie3:2, en blijft stabiel door de excentriciteit van de baan van Mercurius: tijdens perihelium, wanneer de getijdenwerking van de zon het sterkst is, staat de zon vrijwel stil aan de Mercuriushemel.
Het baanvlak van Mercurius helt 7° ten opzichte van het baanvlak van de aarde. De as van Mercurius helt maar 0,027° ten opzichte van een loodlijn op het baanvlak. Dat is de kleinste hoek van alle planeten. Een waarnemer op de evenaar ziet 's middags de zon dus op 2° na in het zenit terwijl een waarnemer op de pool de zon niet hoger dan 2,1° boven de horizon ziet komen.
Op minder dan vier dagen van het perihelium is de rotatiesnelheid van Mercurius in zijn baan hoger dan zijn rotatiesnelheid om de eigen as, waardoor het op sommige plaatsen kan, dat de zon opkomt, omkeert en weer ondergaat en dan opnieuw opkomt.
In de 19e eeuw had Urbain Le Verrier al opgemerkt, dat de baan van Mercurius geen ellips was zoals wetten van Kepler voorschrijven vanuit de wetten van Newton, maar dat de baan een rozet beschrijft. Er treedt precessie op van het perihelium, dat 42,98 boogseconden vooruit loopt per eeuw. Een volledige rozet duurt dus 12 miljoen omwentelingen. Een verklaring hiervoor leverde Albert Einstein met zijn algemene relativiteitstheorie. Het verschijnsel komt ook bij andere planeten voor, maar in mindere mate (3,84" per eeuw voor de Aarde bijvoorbeeld).Temperatuur en zonlichtMercurius kent enorme temperatuurverschillen tussen dag en nacht. De oorzaak hiervan ligt in de rotatietijd: een aswenteling duurt 58aardse dagen. In combinatie met de omloop om de zon in 88 dagen duurt één dag op Mercurius ruim 176 aardse dagen. Het verschil tussen de gemiddelde dag- en nachttemperatuur bedraagt zo'n 500 °C. Ter vergelijking: op aarde schommelt dat tussen de 5 en 20 °C. De hoogte van de maximumtemperatuur komt door de relatief korte afstand tot de zon en de grote verschillen door het (vrijwel) ontbreken van een atmosfeer. Het zonlicht op Mercurius' oppervlak is ongeveer negen keer zo intens als op aarde omdat Mercurius drie keer zo dicht bij de zon staat.
AtmosfeerDe atmosfeer van Mercurius is ijl, 10-12 bar, en bestaat voornamelijk uit sporen van zuurstofgas, natrium en waterstofgas die snel naar de ruimte ontsnappen. De verblijftijd van een natriumatoom in de atmosfeer bedraagt drie uur. Dit verlies wordt continu gecompenseerd door de zonnewind die wordt ingevangen door het magnetisch veld en damp die vrijkomt bij inslaande meteorieten. Door de ijle atmosfeer is de hemel zowel 's nachts als overdag zwart. Doordat Mercurius drie keer zo dicht bij de zon staat, verschijnt de zon er ongeveer 2,5 maal zo groot aan de hemel als op aarde. De best zichtbare planeet vanaf Mercurius is Venus die met een magnitude van ongeveer -6,6 als helderste object aan de nachtelijke Mercuriushemel staat. De aarde en de maan zijn er ook prominent aanwezig met een magnitude van respectievelijk -5,2 en -1,2.MagnetosfeerMercurius heeft een relatief sterk magnetisch veld met 1 procent van de magnetische veldsterkte van het aardmagnetisch veld. Misschien wordt dit magnetisch veld, net als dat van de aarde, opgewekt door een 'dynamo' van een circulerend vloeibaar kernmateriaal. Waarnemingen met radar wijzen op een tenminste deels vloeibare kern[1]. Omdat theoretische modellen echter aangeven dat de kern van Mercurius niet heet genoeg zou zijn om ijzer-nikkel te doen smelten, betekent dit dat de kern voor meer dan 0,1 gewichtsprocent uit zwavel moet bestaan, zodat door vorming van een eutecticum het smeltpunt in de kern naar beneden wordt gebracht[2]. Het is ook mogelijk dat het huidige magneetveld deels een overblijfsel is van een vroeger dynamo-effect dat nu niet meer actief is, en is gefossiliseerd in gestold magnetisch materiaal.
Mercurius is de dichtst bij de zon staande en tevens kleinste planeet in ons zonnestelsel. De planeet is genoemd naar de Romeinse godMercurius vanwege de snelle draai om de zon. Net als de Aarde is het een terrestrische planeet met een vast oppervlak dat veel overeenkomsten vertoont met dat van de maan. Opmerkelijk is dat deze kleine planeet een vrij sterk magnetisch veld vertoont. Mercurius heeft geen manen.
BaanVan alle planeten in ons zonnestelsel beschrijft Mercurius de baan met de grootste excentriciteit (e=0,21). De afstand tot de zon schommelt zo tussen 46 en 70 miljoen kilometer. De verhouding in duur tussen jaar en dag bedraagt als gevolg van spin-baanresonantie3:2, en blijft stabiel door de excentriciteit van de baan van Mercurius: tijdens perihelium, wanneer de getijdenwerking van de zon het sterkst is, staat de zon vrijwel stil aan de Mercuriushemel.
Het baanvlak van Mercurius helt 7° ten opzichte van het baanvlak van de aarde. De as van Mercurius helt maar 0,027° ten opzichte van een loodlijn op het baanvlak. Dat is de kleinste hoek van alle planeten. Een waarnemer op de evenaar ziet 's middags de zon dus op 2° na in het zenit terwijl een waarnemer op de pool de zon niet hoger dan 2,1° boven de horizon ziet komen.
Op minder dan vier dagen van het perihelium is de rotatiesnelheid van Mercurius in zijn baan hoger dan zijn rotatiesnelheid om de eigen as, waardoor het op sommige plaatsen kan, dat de zon opkomt, omkeert en weer ondergaat en dan opnieuw opkomt.
In de 19e eeuw had Urbain Le Verrier al opgemerkt, dat de baan van Mercurius geen ellips was zoals wetten van Kepler voorschrijven vanuit de wetten van Newton, maar dat de baan een rozet beschrijft. Er treedt precessie op van het perihelium, dat 42,98 boogseconden vooruit loopt per eeuw. Een volledige rozet duurt dus 12 miljoen omwentelingen. Een verklaring hiervoor leverde Albert Einstein met zijn algemene relativiteitstheorie. Het verschijnsel komt ook bij andere planeten voor, maar in mindere mate (3,84" per eeuw voor de Aarde bijvoorbeeld).Temperatuur en zonlichtMercurius kent enorme temperatuurverschillen tussen dag en nacht. De oorzaak hiervan ligt in de rotatietijd: een aswenteling duurt 58aardse dagen. In combinatie met de omloop om de zon in 88 dagen duurt één dag op Mercurius ruim 176 aardse dagen. Het verschil tussen de gemiddelde dag- en nachttemperatuur bedraagt zo'n 500 °C. Ter vergelijking: op aarde schommelt dat tussen de 5 en 20 °C. De hoogte van de maximumtemperatuur komt door de relatief korte afstand tot de zon en de grote verschillen door het (vrijwel) ontbreken van een atmosfeer. Het zonlicht op Mercurius' oppervlak is ongeveer negen keer zo intens als op aarde omdat Mercurius drie keer zo dicht bij de zon staat.
AtmosfeerDe atmosfeer van Mercurius is ijl, 10-12 bar, en bestaat voornamelijk uit sporen van zuurstofgas, natrium en waterstofgas die snel naar de ruimte ontsnappen. De verblijftijd van een natriumatoom in de atmosfeer bedraagt drie uur. Dit verlies wordt continu gecompenseerd door de zonnewind die wordt ingevangen door het magnetisch veld en damp die vrijkomt bij inslaande meteorieten. Door de ijle atmosfeer is de hemel zowel 's nachts als overdag zwart. Doordat Mercurius drie keer zo dicht bij de zon staat, verschijnt de zon er ongeveer 2,5 maal zo groot aan de hemel als op aarde. De best zichtbare planeet vanaf Mercurius is Venus die met een magnitude van ongeveer -6,6 als helderste object aan de nachtelijke Mercuriushemel staat. De aarde en de maan zijn er ook prominent aanwezig met een magnitude van respectievelijk -5,2 en -1,2.MagnetosfeerMercurius heeft een relatief sterk magnetisch veld met 1 procent van de magnetische veldsterkte van het aardmagnetisch veld. Misschien wordt dit magnetisch veld, net als dat van de aarde, opgewekt door een 'dynamo' van een circulerend vloeibaar kernmateriaal. Waarnemingen met radar wijzen op een tenminste deels vloeibare kern[1]. Omdat theoretische modellen echter aangeven dat de kern van Mercurius niet heet genoeg zou zijn om ijzer-nikkel te doen smelten, betekent dit dat de kern voor meer dan 0,1 gewichtsprocent uit zwavel moet bestaan, zodat door vorming van een eutecticum het smeltpunt in de kern naar beneden wordt gebracht[2]. Het is ook mogelijk dat het huidige magneetveld deels een overblijfsel is van een vroeger dynamo-effect dat nu niet meer actief is, en is gefossiliseerd in gestold magnetisch materiaal.
venus
tweede planeet van ons zonnestelsel.
Venus is vanaf de zon gezien de tweede planeet van ons zonnestelsel. De planeet is genoemd naar Venus, de Romeinse godin van de liefde. Vanaf Aarde gezien is Venus op de zon en de maan na het helderste object aan de hemel. Vanwege het feit dat Venus net als Mercurius een binnenplaneet is en daarom vanaf de aarde gezien altijd betrekkelijk dicht bij de zon staat, is Venus alleen zichtbaar gedurende een ½ à 4 uur na zonsondergang of vóór zonsopkomst. Daarom wordt Venus ook wel de avondster of morgenster genoemd.
Venus is een terrestrische planeet en ze heeft ongeveer dezelfde grootte, massa en samenstelling als de Aarde. Venus heeft de dichtsteatmosfeer van alle lichamen in het zonnestelsel. Die atmosfeer bestaat voornamelijk uit koolstofdioxide. Een dikke laag wolken vanzwavelzuur omringt de planeet, zodat het oppervlak vanuit de ruimte niet te zien is. De dikke atmosfeer vormt een sterk isolerende laag die voor een extreem sterk broeikaseffect zorgt. Vanwege de hoge temperatuur aan het oppervlak is er op Venus geen vloeibaar water mogelijk; als dit ooit aanwezig geweest is, is het verdampt en daarna aan de zwaartekracht van de planeet ontsnapt. Venus is een vulkanisch actieve planeet, maar in tegenstelling tot de Aarde komt er geen platentektoniek voor.
Baan en rotatie
Venus voltooit elke 224,65 dagen een omloop om de zon. De excentriciteit van de baan is zeer gering, slechts 0,007, zodat de baan vrijwel een cirkel is. De gemiddelde afstand tot de zon is 108 miljoen km. Venus is de planeet die het dichtst bij de Aarde kan komen, inbenedenconjunctie (de positie in haar baan precies tussen de Aarde en de zon in) bedraagt haar afstand tot de Aarde ongeveer 41 miljoen km. Venus bereikt die positie elke 584 aarddagen.[1]
Venus draait in 243 aardse dagen om haar as. Van alle planeten in het zonnestelsel is dit de traagste rotatie. Een siderische dag op Venus is zelfs langer dan een Venusjaar, maar vanwege de beweging van de planeet om de zon duurt een dag op het oppervlak (een synodische dag, de periode tussen twee zonsopkomsten) aanzienlijk korter: 116,75 aardse dagen.[2]Daarmee duurt de synodische dag op Venus korter dan die op Mercurius.
De fases van Venus tijdens haar baan om de Zon. Wanneer de planeet dichterbij de Aarde is heeft ze een grotere diameter maar omdat ze dan tussen de Aarde en zon instaat, is een kleiner deel van haar oppervlak verlicht.Vanuit het noorden gezien, draait Venus in tegenstelling tot de andere planeten met de klok mee (retrograad) om haar as. De zon komt daardoor op Venus in het westen op. Hoe Venus aan haar langzame, retrograde rotatie is gekomen, bleef lang een raadsel. Bij vorming uit de zonnenevel moet Venus een snellere prograde rotatie hebben gehad. Uit berekeningen blijkt dat getijdenkrachtenop de zware Venusatmosfeer gedurende miljarden jaren de oorspronkelijke rotatie kunnen hebben afgeremd en omgekeerd.[3][4]Een andere hypothese is dat een grote meteorietinslag voor de retrograde rotatie heeft gezorgd.
De periode tussen twee benedenconjuncties met de Aarde komt bijna overeen met vijf synodische Venusdagen, het kan zijn dat Venus door onderlinge gravitatie een gebonden rotatie met de Aarde heeft.
Venus heeft geen manen hoewel Cassini in 1672 anders vond. Het duurde tot 1887 eer het bestaan van de maan Neith kon weerlegd worden. Venus heeft wel een quasisatelliet, de planetoïde 2002 VE68. Volgens sommige modellen van de vorming van het zonnestelsel had Venus waarschijnlijk in het begin tenminste een maan, ontstaan door een grote meteorietinslag. Doordat de rotatie van de planeet later omkeerde zou op deze maan een getijdenversnelling hebben gewerkt waardoor ze langzaam naar Venus toe bewoog en uiteindelijk op de planeet insloeg.[5][6]
Venus is vanaf de zon gezien de tweede planeet van ons zonnestelsel. De planeet is genoemd naar Venus, de Romeinse godin van de liefde. Vanaf Aarde gezien is Venus op de zon en de maan na het helderste object aan de hemel. Vanwege het feit dat Venus net als Mercurius een binnenplaneet is en daarom vanaf de aarde gezien altijd betrekkelijk dicht bij de zon staat, is Venus alleen zichtbaar gedurende een ½ à 4 uur na zonsondergang of vóór zonsopkomst. Daarom wordt Venus ook wel de avondster of morgenster genoemd.
Venus is een terrestrische planeet en ze heeft ongeveer dezelfde grootte, massa en samenstelling als de Aarde. Venus heeft de dichtsteatmosfeer van alle lichamen in het zonnestelsel. Die atmosfeer bestaat voornamelijk uit koolstofdioxide. Een dikke laag wolken vanzwavelzuur omringt de planeet, zodat het oppervlak vanuit de ruimte niet te zien is. De dikke atmosfeer vormt een sterk isolerende laag die voor een extreem sterk broeikaseffect zorgt. Vanwege de hoge temperatuur aan het oppervlak is er op Venus geen vloeibaar water mogelijk; als dit ooit aanwezig geweest is, is het verdampt en daarna aan de zwaartekracht van de planeet ontsnapt. Venus is een vulkanisch actieve planeet, maar in tegenstelling tot de Aarde komt er geen platentektoniek voor.
Baan en rotatie
Venus voltooit elke 224,65 dagen een omloop om de zon. De excentriciteit van de baan is zeer gering, slechts 0,007, zodat de baan vrijwel een cirkel is. De gemiddelde afstand tot de zon is 108 miljoen km. Venus is de planeet die het dichtst bij de Aarde kan komen, inbenedenconjunctie (de positie in haar baan precies tussen de Aarde en de zon in) bedraagt haar afstand tot de Aarde ongeveer 41 miljoen km. Venus bereikt die positie elke 584 aarddagen.[1]
Venus draait in 243 aardse dagen om haar as. Van alle planeten in het zonnestelsel is dit de traagste rotatie. Een siderische dag op Venus is zelfs langer dan een Venusjaar, maar vanwege de beweging van de planeet om de zon duurt een dag op het oppervlak (een synodische dag, de periode tussen twee zonsopkomsten) aanzienlijk korter: 116,75 aardse dagen.[2]Daarmee duurt de synodische dag op Venus korter dan die op Mercurius.
De fases van Venus tijdens haar baan om de Zon. Wanneer de planeet dichterbij de Aarde is heeft ze een grotere diameter maar omdat ze dan tussen de Aarde en zon instaat, is een kleiner deel van haar oppervlak verlicht.Vanuit het noorden gezien, draait Venus in tegenstelling tot de andere planeten met de klok mee (retrograad) om haar as. De zon komt daardoor op Venus in het westen op. Hoe Venus aan haar langzame, retrograde rotatie is gekomen, bleef lang een raadsel. Bij vorming uit de zonnenevel moet Venus een snellere prograde rotatie hebben gehad. Uit berekeningen blijkt dat getijdenkrachtenop de zware Venusatmosfeer gedurende miljarden jaren de oorspronkelijke rotatie kunnen hebben afgeremd en omgekeerd.[3][4]Een andere hypothese is dat een grote meteorietinslag voor de retrograde rotatie heeft gezorgd.
De periode tussen twee benedenconjuncties met de Aarde komt bijna overeen met vijf synodische Venusdagen, het kan zijn dat Venus door onderlinge gravitatie een gebonden rotatie met de Aarde heeft.
Venus heeft geen manen hoewel Cassini in 1672 anders vond. Het duurde tot 1887 eer het bestaan van de maan Neith kon weerlegd worden. Venus heeft wel een quasisatelliet, de planetoïde 2002 VE68. Volgens sommige modellen van de vorming van het zonnestelsel had Venus waarschijnlijk in het begin tenminste een maan, ontstaan door een grote meteorietinslag. Doordat de rotatie van de planeet later omkeerde zou op deze maan een getijdenversnelling hebben gewerkt waardoor ze langzaam naar Venus toe bewoog en uiteindelijk op de planeet insloeg.[5][6]
aarde
derde planeet van ons zonnestelsel
de planeet waar wij op wonen.
De Aarde (soms de wereld of Terra genoemd) is vanaf de Zon gezien de derde planeet van ons zonnestelsel. Hierin behoort ze tot de naar haar genoemde "aardse planeten", waarvan ze zowel in massa als in volume de grootste is. Op de Aarde komt leven voor: ze is de woonplaats van miljoenen soorten organismen.[1] Of ze daarin alleen staat is onduidelijk, maar in de rest van het heelal zijn tot nog toe nergens sporen van leven, nu of in het verleden, gevonden. Radiometrische dateringen hebben uitgewezen dat de Aarde 4,57 miljard jaar geleden is ontstaan[2] en het leven maximaal 1 miljard jaar daarna.[3] Sinds het ontstaan van leven op Aarde heeft de biosfeer (het leven) deaardatmosfeer zuurstofrijk gemaakt, zodat aerobe organismen er kunnen overleven, en de ozonlaag kon ontstaan. Die beschermt het aardoppervlak tegen schadelijke ultravioletstraling, zodat leven op het land mogelijk is.[4]
Het aardoppervlak is voor 71% bedekt met water in de vorm van zeeën en oceanen, de rest bestaat uit continenten en eilanden. Water is noodzakelijk voor het overleven van alle bekende levensvormen.
De lithosfeer, de buitenste laag van de vaste Aarde, is verdeeld in een aantal rigide platen of schollen, die op een geologische tijdschaal(over miljoenen jaren) langzaam over het aardoppervlak bewegen. Deze beweging veroorzaakt de vorming van gebergten en vulkanisme. Onder de lithosfeer bevindt zich de langzaam convecterende aardmantel. De stroming in de mantel veroorzaakt de bewegingen van de platen en vulkanisme aan het aardoppervlak. Onder de mantel bevinden zich een vloeibare buitenkern (waarin het aardmagnetisch veld wordt opgewekt) en een vaste binnenkern. Dit magnetisch veld beschermt het leven tegen de zonnewind en kosmische straling.
De Aarde draait om de Zon in dezelfde tijd dat ze 366,26 maal om haar eigen as draait. Deze tijdsduur wordt een siderisch jaar genoemd. Omdat de rotatie van de Aarde om haar as en de baan van de Aarde om de Zon dezelfde richting volgen (vanaf de noordpool gezien tegen de wijzers van de klok in) is de lengte van het jaar in zonnedagen gemeten precies één dag korter, namelijk 365,26 dagen.
De aardas maakt een hoek van 23,439281° met het vlak waarin de aardbaan ligt, wat de seizoenen veroorzaakt. De Aarde heeft éénnatuurlijke satelliet, de Maan, die vlak na de vorming van de Aarde moet zijn ontstaan. De aantrekkingskracht van de Maan veroorzaaktgetijden in de oceanen, stabiliseert de hellingshoek van de aardas en doet de rotatiesnelheid van de planeet langzaam afnemen.De Aarde behoort tot het Zonnestelsel, het planetaire stelsel rond de ster die de Zon wordt genoemd. Het Zonnestelsel bevat nog zeven andere planeten en een groot aantal kleinere lichamen. De Zon is ongeveer 120 keer zo groot in diameter als de Aarde en heeft een 300 000 maal zo grote massa. Onder de planeten is de Aarde van gemiddelde grootte. De grotere planeten, met name Jupiter, hebben de Aarde gedurende haar bestaan beschermd tegen inslagen door met hun (grotere) gravitatieveld planetoïden en kometen in te vangen of af te stoten. Ook de Maan vangt meteorieten op die anders op Aarde zouden storten.
De Zon is een van de miljarden sterren die samen het sterrenstelsel Melkweg vormen. Binnen de Melkweg is de Zon een relatief onopvallende ster. De Melkweg zelf is weer onderdeel van de Lokale Groep, een groep van meer dan 40 sterrenstelsels, waarvan de Melkweg een van de grotere is. Deze Lokale groep is onderdeel van de Lokale Supercluster, één van vele superclusters van tienduizenden sterrenstelsels die samen het heelal vormen.
de planeet waar wij op wonen.
De Aarde (soms de wereld of Terra genoemd) is vanaf de Zon gezien de derde planeet van ons zonnestelsel. Hierin behoort ze tot de naar haar genoemde "aardse planeten", waarvan ze zowel in massa als in volume de grootste is. Op de Aarde komt leven voor: ze is de woonplaats van miljoenen soorten organismen.[1] Of ze daarin alleen staat is onduidelijk, maar in de rest van het heelal zijn tot nog toe nergens sporen van leven, nu of in het verleden, gevonden. Radiometrische dateringen hebben uitgewezen dat de Aarde 4,57 miljard jaar geleden is ontstaan[2] en het leven maximaal 1 miljard jaar daarna.[3] Sinds het ontstaan van leven op Aarde heeft de biosfeer (het leven) deaardatmosfeer zuurstofrijk gemaakt, zodat aerobe organismen er kunnen overleven, en de ozonlaag kon ontstaan. Die beschermt het aardoppervlak tegen schadelijke ultravioletstraling, zodat leven op het land mogelijk is.[4]
Het aardoppervlak is voor 71% bedekt met water in de vorm van zeeën en oceanen, de rest bestaat uit continenten en eilanden. Water is noodzakelijk voor het overleven van alle bekende levensvormen.
De lithosfeer, de buitenste laag van de vaste Aarde, is verdeeld in een aantal rigide platen of schollen, die op een geologische tijdschaal(over miljoenen jaren) langzaam over het aardoppervlak bewegen. Deze beweging veroorzaakt de vorming van gebergten en vulkanisme. Onder de lithosfeer bevindt zich de langzaam convecterende aardmantel. De stroming in de mantel veroorzaakt de bewegingen van de platen en vulkanisme aan het aardoppervlak. Onder de mantel bevinden zich een vloeibare buitenkern (waarin het aardmagnetisch veld wordt opgewekt) en een vaste binnenkern. Dit magnetisch veld beschermt het leven tegen de zonnewind en kosmische straling.
De Aarde draait om de Zon in dezelfde tijd dat ze 366,26 maal om haar eigen as draait. Deze tijdsduur wordt een siderisch jaar genoemd. Omdat de rotatie van de Aarde om haar as en de baan van de Aarde om de Zon dezelfde richting volgen (vanaf de noordpool gezien tegen de wijzers van de klok in) is de lengte van het jaar in zonnedagen gemeten precies één dag korter, namelijk 365,26 dagen.
De aardas maakt een hoek van 23,439281° met het vlak waarin de aardbaan ligt, wat de seizoenen veroorzaakt. De Aarde heeft éénnatuurlijke satelliet, de Maan, die vlak na de vorming van de Aarde moet zijn ontstaan. De aantrekkingskracht van de Maan veroorzaaktgetijden in de oceanen, stabiliseert de hellingshoek van de aardas en doet de rotatiesnelheid van de planeet langzaam afnemen.De Aarde behoort tot het Zonnestelsel, het planetaire stelsel rond de ster die de Zon wordt genoemd. Het Zonnestelsel bevat nog zeven andere planeten en een groot aantal kleinere lichamen. De Zon is ongeveer 120 keer zo groot in diameter als de Aarde en heeft een 300 000 maal zo grote massa. Onder de planeten is de Aarde van gemiddelde grootte. De grotere planeten, met name Jupiter, hebben de Aarde gedurende haar bestaan beschermd tegen inslagen door met hun (grotere) gravitatieveld planetoïden en kometen in te vangen of af te stoten. Ook de Maan vangt meteorieten op die anders op Aarde zouden storten.
De Zon is een van de miljarden sterren die samen het sterrenstelsel Melkweg vormen. Binnen de Melkweg is de Zon een relatief onopvallende ster. De Melkweg zelf is weer onderdeel van de Lokale Groep, een groep van meer dan 40 sterrenstelsels, waarvan de Melkweg een van de grotere is. Deze Lokale groep is onderdeel van de Lokale Supercluster, één van vele superclusters van tienduizenden sterrenstelsels die samen het heelal vormen.
mars
vierde planeet van ons zonnestelsel.
Mars is vanaf de zon geteld de vierde planeet van ons zonnestelsel, om de zon draaiend in een baan tussen die van de Aarde en Jupiter. De planeet is kleiner dan de Aarde en met een (maximale) magnitude van -2,9 minder helder dan Venus en meestal minder helder danJupiter. Mars wordt wel de rode planeet genoemd maar is in werkelijkheid eerder okerkleurig. De planeet is vernoemd naar de Romeinse god van de oorlog. Mars is makkelijk met het blote oog te zien, vooral in de maanden rond een oppositie. 's Nachts is Mars dan te zien als een heldere roodachtige "ster" die evenwel door zijn relatieve nabijheid geen puntbron is maar een schijfje. Daarom flonkert Mars niet zoals een verre rode ster als Aldebaran.
Mars is een terrestrische planeet met een dunne atmosfeer. Het oppervlak is op sommige plekken net zoals dat van de Maan bezaaid metinslagkraters, terwijl op andere plaatsen, net zoals op de Aarde vulkanen, valleien, zandduinen en poolkappen voorkomen. Verder komen ook de rotatieperiode ("dag") en de wisselingen van de seizoenen op Mars overeen met de Aarde.
Voor de tijd van de ruimtevaart werd vaak gedacht dat er leven en vloeibaar water op Mars voorkwamen. Nadat in 1965 de ruimtesondeMariner 4 langs Mars vloog werd aangenomen dat geen van beide het geval kon zijn. In 2003 werd echter uitsluitsel hierover verleend door de ESAsonde Mars Express, die water in de vorm van waterdamp en ijs ontdekte[1]. In 2008 werd door de ruimtesonde Phoenix vastgesteld dat er ook vloeibaar water op Mars aanwezig is[2].
Mars heeft twee manen, Phobos en Deimos, beide kleine onregelmatig gevormde objecten. Er is wel verondersteld dat deze twee manen door de zwaartekracht van Mars ingevangen planetoïden zijn.
Mars is vanaf de zon geteld de vierde planeet van ons zonnestelsel, om de zon draaiend in een baan tussen die van de Aarde en Jupiter. De planeet is kleiner dan de Aarde en met een (maximale) magnitude van -2,9 minder helder dan Venus en meestal minder helder danJupiter. Mars wordt wel de rode planeet genoemd maar is in werkelijkheid eerder okerkleurig. De planeet is vernoemd naar de Romeinse god van de oorlog. Mars is makkelijk met het blote oog te zien, vooral in de maanden rond een oppositie. 's Nachts is Mars dan te zien als een heldere roodachtige "ster" die evenwel door zijn relatieve nabijheid geen puntbron is maar een schijfje. Daarom flonkert Mars niet zoals een verre rode ster als Aldebaran.
Mars is een terrestrische planeet met een dunne atmosfeer. Het oppervlak is op sommige plekken net zoals dat van de Maan bezaaid metinslagkraters, terwijl op andere plaatsen, net zoals op de Aarde vulkanen, valleien, zandduinen en poolkappen voorkomen. Verder komen ook de rotatieperiode ("dag") en de wisselingen van de seizoenen op Mars overeen met de Aarde.
Voor de tijd van de ruimtevaart werd vaak gedacht dat er leven en vloeibaar water op Mars voorkwamen. Nadat in 1965 de ruimtesondeMariner 4 langs Mars vloog werd aangenomen dat geen van beide het geval kon zijn. In 2003 werd echter uitsluitsel hierover verleend door de ESAsonde Mars Express, die water in de vorm van waterdamp en ijs ontdekte[1]. In 2008 werd door de ruimtesonde Phoenix vastgesteld dat er ook vloeibaar water op Mars aanwezig is[2].
Mars heeft twee manen, Phobos en Deimos, beide kleine onregelmatig gevormde objecten. Er is wel verondersteld dat deze twee manen door de zwaartekracht van Mars ingevangen planetoïden zijn.
jupiter
vijfde planeet van ons zonnestelsel.
Jupiter is vanaf de zon gezien de vijfde en tevens grootste planeet van ons zonnestelsel. Net als Saturnus is Jupiter een gasreus, hij beschikt dus niet over een vast oppervlak. Zoals de aardse planeten terrestrische planeten genoemd worden, worden gasreuzen ook wel Joviaanse planeten genoemd. Deze naam is afkomstig van het Latijnse Iovis, de genitivus van het woord Jupiter. Joviaans betekent vrij vertaald Jupiterachtig.
De planeet is genoemd naar de Romeinse oppergod Jupiter.
Massa
Hoewel Jupiter naar men aanneemt vrijwel geheel uit gas bestaat heeft hij, in vergelijking met de andere dergelijke planeten in onszonnestelsel, de grootste massa. De massa van Jupiter is zelfs ongeveer 2,5 keer groter dan de andere zeven planeten samen.
Jupiter heeft ongeveer de grootste omvang die een planeet kan bereiken; planeten met meer massa krimpen door de zwaartekracht. Eenster kan alleen groter zijn doordat de kernreacties in de kern een tegendruk uitoefenen die het krimpen voorkomt.
Jupiter is vanaf de zon gezien de vijfde en tevens grootste planeet van ons zonnestelsel. Net als Saturnus is Jupiter een gasreus, hij beschikt dus niet over een vast oppervlak. Zoals de aardse planeten terrestrische planeten genoemd worden, worden gasreuzen ook wel Joviaanse planeten genoemd. Deze naam is afkomstig van het Latijnse Iovis, de genitivus van het woord Jupiter. Joviaans betekent vrij vertaald Jupiterachtig.
De planeet is genoemd naar de Romeinse oppergod Jupiter.
Massa
Hoewel Jupiter naar men aanneemt vrijwel geheel uit gas bestaat heeft hij, in vergelijking met de andere dergelijke planeten in onszonnestelsel, de grootste massa. De massa van Jupiter is zelfs ongeveer 2,5 keer groter dan de andere zeven planeten samen.
Jupiter heeft ongeveer de grootste omvang die een planeet kan bereiken; planeten met meer massa krimpen door de zwaartekracht. Eenster kan alleen groter zijn doordat de kernreacties in de kern een tegendruk uitoefenen die het krimpen voorkomt.
saturnus
zesde planeet van ons zonnestelsel.
Saturnus is van de zon af gerekend de zesde planeet in ons zonnestelsel en op Jupiter na de grootste. Beide gasreuzen zijn zogenaamde 'buitenplaneten'. Saturnus is vernoemd naar de Romeinse god Saturnus. Saturnus is al sinds de prehistorie bekendRingenAlle gasplaneten uit ons zonnestelsel vertonen een systeem van ringen, maar dat is pas op het einde van de 20e eeuw ontdekt. Het ringensysteem van Saturnus is verreweg het opvallendste en ook al veel eerder waargenomen. In 1610 keek Galileo Galilei naar Saturnus en zag drie objecten in plaats van één. Vol verbazing hield Galilei het er op dat de planeet twee handvatten (ansae) had. Toen hij twee jaar later nog eens keek waren deze verdwenen waarna ze twee jaar later weer verschenen, nu duidelijker dan ooit. Een halve eeuw later kon Christiaan Huygens dankzij de verbeterde telescooptechniek in 1655 als eerste bevestigen dat deze ansae eigenlijk een ring rond de planeet was. Huygens beschreef een dunne platte ring die de planeet nergens raakte. Dit werd aanvankelijk met enige scepsis ontvangen, maar werd door Richard Hooke enGiovanni Cassini bevestigd.
Cassini toonde in 1675 aan dat de ring in werkelijkheid uit twee ringen bestond, waartussen zich een scheiding bevond die later de naam Cassinischeiding kreeg. In 1858 bewees James Clerk Maxwell dat de ringen gruis en stukjes rots moesten bevatten.
Saturnus is van de zon af gerekend de zesde planeet in ons zonnestelsel en op Jupiter na de grootste. Beide gasreuzen zijn zogenaamde 'buitenplaneten'. Saturnus is vernoemd naar de Romeinse god Saturnus. Saturnus is al sinds de prehistorie bekendRingenAlle gasplaneten uit ons zonnestelsel vertonen een systeem van ringen, maar dat is pas op het einde van de 20e eeuw ontdekt. Het ringensysteem van Saturnus is verreweg het opvallendste en ook al veel eerder waargenomen. In 1610 keek Galileo Galilei naar Saturnus en zag drie objecten in plaats van één. Vol verbazing hield Galilei het er op dat de planeet twee handvatten (ansae) had. Toen hij twee jaar later nog eens keek waren deze verdwenen waarna ze twee jaar later weer verschenen, nu duidelijker dan ooit. Een halve eeuw later kon Christiaan Huygens dankzij de verbeterde telescooptechniek in 1655 als eerste bevestigen dat deze ansae eigenlijk een ring rond de planeet was. Huygens beschreef een dunne platte ring die de planeet nergens raakte. Dit werd aanvankelijk met enige scepsis ontvangen, maar werd door Richard Hooke enGiovanni Cassini bevestigd.
Cassini toonde in 1675 aan dat de ring in werkelijkheid uit twee ringen bestond, waartussen zich een scheiding bevond die later de naam Cassinischeiding kreeg. In 1858 bewees James Clerk Maxwell dat de ringen gruis en stukjes rots moesten bevatten.
uranus
zevende planeet van ons zonnestelsel.
Uranus is de op twee na grootste en vanaf de Zon gezien de zevende planeet van ons zonnestelsel. Deze ijsreus is vernoemd naar de godUranus, ook wel Ouranous, de personificatie van de hemel, uit de Griekse mythologie.Baan en rotatieUranus bevindt zich op een afstand van ruwweg 20 AE van de Zon, in een baan die wordt doorlopen in een periode van ongeveer 84 jaar.Pierre-Simon Laplace berekende als eerste de baanelementen van Uranus, en presenteerde de resultaten in 1783.[1] Latere afwijkingen van deze voorspellingen werden geïnterpreteerd als een aanwijzing dat er mogelijk nog een onontdekte planeet was, waarvan de zwaartekracht deze afwijkingen dan zou veroorzaken. Inderdaad werd in 1846 een achtste planeet, Neptunus, ontdekt, nabij de plaats die was berekend aan de hand van de baanafwijkingen van Uranus.
Uranus draait in 17 uur en 14 minuten om zijn as. Echter, vanwege de zeer krachtige winden in de bovenste lagen de atmosfeer van Uranus, kan dat deel van de atmosfeer een rotatie voltooien in ongeveer 14 uur.
Uranus is de op twee na grootste en vanaf de Zon gezien de zevende planeet van ons zonnestelsel. Deze ijsreus is vernoemd naar de godUranus, ook wel Ouranous, de personificatie van de hemel, uit de Griekse mythologie.Baan en rotatieUranus bevindt zich op een afstand van ruwweg 20 AE van de Zon, in een baan die wordt doorlopen in een periode van ongeveer 84 jaar.Pierre-Simon Laplace berekende als eerste de baanelementen van Uranus, en presenteerde de resultaten in 1783.[1] Latere afwijkingen van deze voorspellingen werden geïnterpreteerd als een aanwijzing dat er mogelijk nog een onontdekte planeet was, waarvan de zwaartekracht deze afwijkingen dan zou veroorzaken. Inderdaad werd in 1846 een achtste planeet, Neptunus, ontdekt, nabij de plaats die was berekend aan de hand van de baanafwijkingen van Uranus.
Uranus draait in 17 uur en 14 minuten om zijn as. Echter, vanwege de zeer krachtige winden in de bovenste lagen de atmosfeer van Uranus, kan dat deel van de atmosfeer een rotatie voltooien in ongeveer 14 uur.
neptunus
achtste planeet van ons zonnestelsel.
Neptunus is vanaf de Zon gezien de achtste planeet van ons zonnestelsel. Neptunus is het verst van de Zon verwijderd van de 8 huidige planeten. De planeet is vernoemd naar de Romeinse god van de zee.Manen en ringen rondom NeptunusTwee foto's van Voyager 2 met ringen van NeptunusDe langst bekende maan van Neptunus is Triton, waarvan het bestaan al een maand na de ontdekking van de planeet (1846) werd bevestigd. Pas in 1949 werd door Gerard Kuiper de tweede maan Nereïde (Engels: Nereid) ontdekt. In totaal zijn er in 2004 13 manen rondom Neptunus bekend.
Natuurlijke satellieten van NeptunusNaamMiddellijn (km)Massa (1016 kg)Straal van de baan (km)Omlooptijd* (d)Neptunus IIINaiad58~1948.2270,294396Neptunus IVThalassa80~3750.0750,311484Neptunus VDespina148~21052.5260,334656Neptunus VIGalatea158~37061.9530,428744Neptunus VIILarissa193 (208 × 178)~49073.5480,554653Neptunus VIIIProteus418 (436 × 416 × 402)~5000117.6471,122315Neptunus ITriton27072,140.000354.800–5,876579Neptunus IINereïde340~31005.513.400360,135 Neptunus IXHalimede60~915.728.000–1879,71 Neptunus XISao38~922.422.0002914,07 Neptunus XIILaomedeia38~923.571.0003167,85 Neptunus XPsamathe28~1.546.695.000–9115,91 Neptunus XIIINeso60~948.387.000–9373,99 * Neptunus roteert, van zijn noordpool af gezien, tegen de wijzers van de klok in. Ook de meeste manen bewegen "linksom". Een negatieve omlooptijd geeft een rotatie aan die hieraan tegengesteld is ("rechtsom").
Neptunus is vanaf de Zon gezien de achtste planeet van ons zonnestelsel. Neptunus is het verst van de Zon verwijderd van de 8 huidige planeten. De planeet is vernoemd naar de Romeinse god van de zee.Manen en ringen rondom NeptunusTwee foto's van Voyager 2 met ringen van NeptunusDe langst bekende maan van Neptunus is Triton, waarvan het bestaan al een maand na de ontdekking van de planeet (1846) werd bevestigd. Pas in 1949 werd door Gerard Kuiper de tweede maan Nereïde (Engels: Nereid) ontdekt. In totaal zijn er in 2004 13 manen rondom Neptunus bekend.
Natuurlijke satellieten van NeptunusNaamMiddellijn (km)Massa (1016 kg)Straal van de baan (km)Omlooptijd* (d)Neptunus IIINaiad58~1948.2270,294396Neptunus IVThalassa80~3750.0750,311484Neptunus VDespina148~21052.5260,334656Neptunus VIGalatea158~37061.9530,428744Neptunus VIILarissa193 (208 × 178)~49073.5480,554653Neptunus VIIIProteus418 (436 × 416 × 402)~5000117.6471,122315Neptunus ITriton27072,140.000354.800–5,876579Neptunus IINereïde340~31005.513.400360,135 Neptunus IXHalimede60~915.728.000–1879,71 Neptunus XISao38~922.422.0002914,07 Neptunus XIILaomedeia38~923.571.0003167,85 Neptunus XPsamathe28~1.546.695.000–9115,91 Neptunus XIIINeso60~948.387.000–9373,99 * Neptunus roteert, van zijn noordpool af gezien, tegen de wijzers van de klok in. Ook de meeste manen bewegen "linksom". Een negatieve omlooptijd geeft een rotatie aan die hieraan tegengesteld is ("rechtsom").
pluto
negende planeet van ons zonnestelsel
(134340) Pluto is een in 1930 ontdekt hemellichaam in ons zonnestelsel dat tot 24 augustus 2006 werd geclassificeerd als planeet en sindsdien als dwergplaneet. Op 13 september 2006 kreeg Pluto ook een nummer in de catalogus van planetoïden; namelijk 134340. De dwergplaneet is genoemd naar de Romeinse god van de onderwereld, Pluto.
(134340) Pluto is een in 1930 ontdekt hemellichaam in ons zonnestelsel dat tot 24 augustus 2006 werd geclassificeerd als planeet en sindsdien als dwergplaneet. Op 13 september 2006 kreeg Pluto ook een nummer in de catalogus van planetoïden; namelijk 134340. De dwergplaneet is genoemd naar de Romeinse god van de onderwereld, Pluto.
sedna
tiende planeet van ons zonnestelsel
nog erg onbekend
90377) Sedna[1] is een planetoïde in ons zonnestelsel. De vondst van Sedna werd op 11 november 2003 gedaan met de Palomar QUEST-camera en de Samuel Oschintelescoop op Mount Palomar, door een team van het California Institute of Technology onder leiding vanMichael Brown. Vooraleer het transneptunisch object z'n naam kreeg, had het als voorlopige benaming 2003 VB12 gekregen. De planetoïde Sedna is genoemd naar de godin Sedna. De naam Sedna werd op 28 september 2004 officieel erkend door het Minor Planet Center van deIAU en verving hiermee de voorlopige naam 2003 VB12.Planeet, dwergplaneet of planetoïde
Toen Sedna werd ontdekt, was deze het grootst bekende planetaire object na Pluto dat toen nog als planeet werd geklassificeerd.[2]Desalniettemin waren veel astronomen, inclusief de ontdekkers, van mening dat Sedna niet als planeet moet worden beschouwd.[3] Sinds 24 augustus 2006 wordt Pluto echter door de IAU gezien als dwergplaneet en heeft Sedna de status gekregen van kandidaat-dwergplaneet. Zolang echter nog niet onomstotelijk vaststaat dat Sedna rond is van vorm (hydrostatisch evenwicht), in tegenstelling tot planetoïden die onregelmatig van vorm kunnen zijn, wordt Sedna nog meestal aangeduid als planetoïde. Andere (kandidaat-) dwergplaneten zijn Ceres,Eris, Quaoar, Vesta en Orcus.
nog erg onbekend
90377) Sedna[1] is een planetoïde in ons zonnestelsel. De vondst van Sedna werd op 11 november 2003 gedaan met de Palomar QUEST-camera en de Samuel Oschintelescoop op Mount Palomar, door een team van het California Institute of Technology onder leiding vanMichael Brown. Vooraleer het transneptunisch object z'n naam kreeg, had het als voorlopige benaming 2003 VB12 gekregen. De planetoïde Sedna is genoemd naar de godin Sedna. De naam Sedna werd op 28 september 2004 officieel erkend door het Minor Planet Center van deIAU en verving hiermee de voorlopige naam 2003 VB12.Planeet, dwergplaneet of planetoïde
Toen Sedna werd ontdekt, was deze het grootst bekende planetaire object na Pluto dat toen nog als planeet werd geklassificeerd.[2]Desalniettemin waren veel astronomen, inclusief de ontdekkers, van mening dat Sedna niet als planeet moet worden beschouwd.[3] Sinds 24 augustus 2006 wordt Pluto echter door de IAU gezien als dwergplaneet en heeft Sedna de status gekregen van kandidaat-dwergplaneet. Zolang echter nog niet onomstotelijk vaststaat dat Sedna rond is van vorm (hydrostatisch evenwicht), in tegenstelling tot planetoïden die onregelmatig van vorm kunnen zijn, wordt Sedna nog meestal aangeduid als planetoïde. Andere (kandidaat-) dwergplaneten zijn Ceres,Eris, Quaoar, Vesta en Orcus.
Proxima Centeauri stelsel
Proxima Centauri is de ster die zich het dichtst bij de zon bevindt (4,22 lichtjaar). Proxima Centauri is een zwakke rode dwerg die niet met het blote oog te zien is. Hij werd pas in 1915 ontdekt. De ster bevindt zich in het sterrenbeeld Centaur.
Proxima Centauri vormt een dubbelster met de heldere ster Alpha Centauri, die zelf ook weer uit twee componenten bestaat, namelijkα Centauri A en α Centauri B. Proxima Centauri wordt beschouwd als de derde ster van het Alpha Centauri-stelsel en daarom ook wel α Centauri C genoemd. De afstand Proxima – Alpha Centauri is ongeveer 0,15 lichtjaar. Het staat niet volkomen vast dat Proxima Centauri een omloopbaan om Alpha Centauri beschrijft, maar wanneer dit het geval is zal de omlooptijd van Proxima zeer lang zijn (bijv. een miljoen jaar). Dat zou betekenen dat hij zijn huidige status van dichtstbijzijnde ster over enkele honderdduizenden jaren tijdelijk moet afstaan aan Alpha Centauri.
Proxima Centauri vormt een dubbelster met de heldere ster Alpha Centauri, die zelf ook weer uit twee componenten bestaat, namelijkα Centauri A en α Centauri B. Proxima Centauri wordt beschouwd als de derde ster van het Alpha Centauri-stelsel en daarom ook wel α Centauri C genoemd. De afstand Proxima – Alpha Centauri is ongeveer 0,15 lichtjaar. Het staat niet volkomen vast dat Proxima Centauri een omloopbaan om Alpha Centauri beschrijft, maar wanneer dit het geval is zal de omlooptijd van Proxima zeer lang zijn (bijv. een miljoen jaar). Dat zou betekenen dat hij zijn huidige status van dichtstbijzijnde ster over enkele honderdduizenden jaren tijdelijk moet afstaan aan Alpha Centauri.
Alpha centeauri
Alpha Centauri is de helderste ster in het sterrenbeeld Centaur (Centaurus).
De ster staat ook bekend als Toliman, Rigil Kentaurus en Rigil Kent.
De dubbelster Alpha Centauri vormt samen met de veel zwakkere proxima Centauri een drievoudig systeem, dat zich van alle sterren het dichtst bij ons zonnestelsel bevindt. De afstand tot de zon bedraagt 4,36 lichtjaar.
De dubbelster bestaat uit de componenten A en B met een omlooptijd van ongeveer 80 jaar. Hun onderlinge afstand is ongeveer 23,7AE, wat vergelijkbaar is met de afstand van de planeet Uranus tot de zon. Maar in het geval van Alpha Centauri is dit slechts eengemiddelde waarde: door de sterk excentrische baan varieert de onderlinge afstand tussen 11 AE en 35 AE.
Doordat de twee sterren zo dicht bij elkaar staan is er maar een kleine regio van ongeveer 2 AE waar stabiele omloopbanen kunnen voorkomen en waar dus planeten aanwezig kunnen zijn. Door deze kleine afstand kunnen er zich ook geen gasreuzen vormen. De zone met "leefbare" omstandigheden ligt binnen deze marge (0,71 AE voor α Cen B of 1,25 AE voor α Cen A), zodat het bestaan van leven hier niet uitgesloten kan worden.
Vanaf de geografische breedtegraad van de Benelux is Alpha Centauri nooit te zien. Van Centaurus komen alleen de meest noordelijke sterren net boven de horizon en daarom is het sterrenbeeld niet of nauwelijks zichtbaar.
Vanaf een planeet van α Cen A ziet de sterrenhemel er nauwelijks anders uit dan vanaf de aarde. De zon is te zien in het sterrenbeeldCassiopeia en heeft een magnitude 0,5. Verder is er nog een ster van magnitude 4,5 (Proxima Centauri), en natuurlijk α Cen B die voor een planeet in de leefbare zone halfjaarlijks 170 tot 2300 keer zo veel licht uitstraalt als de maan. Vanaf een planeet van α Cen B is α Cen A zelfs 520 tot 6300 keer zo helder als de maan. Hierdoor zal de nachtelijke sterrenhemel maar om het halve jaar zichtbaar zijn.
De ster staat ook bekend als Toliman, Rigil Kentaurus en Rigil Kent.
De dubbelster Alpha Centauri vormt samen met de veel zwakkere proxima Centauri een drievoudig systeem, dat zich van alle sterren het dichtst bij ons zonnestelsel bevindt. De afstand tot de zon bedraagt 4,36 lichtjaar.
De dubbelster bestaat uit de componenten A en B met een omlooptijd van ongeveer 80 jaar. Hun onderlinge afstand is ongeveer 23,7AE, wat vergelijkbaar is met de afstand van de planeet Uranus tot de zon. Maar in het geval van Alpha Centauri is dit slechts eengemiddelde waarde: door de sterk excentrische baan varieert de onderlinge afstand tussen 11 AE en 35 AE.
Doordat de twee sterren zo dicht bij elkaar staan is er maar een kleine regio van ongeveer 2 AE waar stabiele omloopbanen kunnen voorkomen en waar dus planeten aanwezig kunnen zijn. Door deze kleine afstand kunnen er zich ook geen gasreuzen vormen. De zone met "leefbare" omstandigheden ligt binnen deze marge (0,71 AE voor α Cen B of 1,25 AE voor α Cen A), zodat het bestaan van leven hier niet uitgesloten kan worden.
Vanaf de geografische breedtegraad van de Benelux is Alpha Centauri nooit te zien. Van Centaurus komen alleen de meest noordelijke sterren net boven de horizon en daarom is het sterrenbeeld niet of nauwelijks zichtbaar.
Vanaf een planeet van α Cen A ziet de sterrenhemel er nauwelijks anders uit dan vanaf de aarde. De zon is te zien in het sterrenbeeldCassiopeia en heeft een magnitude 0,5. Verder is er nog een ster van magnitude 4,5 (Proxima Centauri), en natuurlijk α Cen B die voor een planeet in de leefbare zone halfjaarlijks 170 tot 2300 keer zo veel licht uitstraalt als de maan. Vanaf een planeet van α Cen B is α Cen A zelfs 520 tot 6300 keer zo helder als de maan. Hierdoor zal de nachtelijke sterrenhemel maar om het halve jaar zichtbaar zijn.
